Mijn naam is Janny Bron. 

Als klein meisje hield ik van dromen, naar de wolken kijken, door de weilanden zwalken en.. met poppen spelen. Door de poppen te laten leven kon ik mijn fantasie eindeloos uitspelen.  En ik gebruikte deze fantasie ook om mijn  broertje met autisme te helpen bij  zijn onverklaarbare angst voor borstels. Door gezichtjes te maken op afwasborstels en er mee te spelen was de borstel opeens een stuk minder eng voor hem. De borstel kon zelfs een vriendje worden! Zo had ik al jong de kracht van het poppenspel ontdekt.

Tijdens mijn opleiding HBO_J aan de Hannie Schaft Academie in Haren maakte ik samen met een vriendin mijn eerste voorstelling voor kinderen. Wat hadden we een plezier!  Later heb ik gewerkt in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking . Maar het poppentheater bleef trekken. Dus heb ik vanaf 1993 17 jaar lang poppentheater voor kinderen gespeeld met mijn poppentheater Rozemarijn. De poppen maakte ik zelf en ook de verhalen werden door mij bedacht. Zo kwam ik met mijn busje op allerlei verschillende plekken in het noorden van het land. Buurthuizen, scholen, bibliotheken, feesttenten, op straat, zo nu en dan een kerk  en op de Waddeneilanden.  De meest bijzondere plekken waren toch wel een circustent waarin ook een echt circus optrad en ik mijn clownsvoorstelling mocht spelen, het Huis van bewaring waar ik speelde voor kinderen van gedetineerden en  toen die kinderen heel hard riepen dat de boef terug naar de gevangenis moest gaan, wist ik niet goed waar ik moest kijken. Altijd was het weer bijzonder om te zien hoe kinderen meegaan in de wereld van de fantasie en verwondering. Hoe ze het ene moment stil kunnen genieten van het kijken en luisteren naar het verhaal en het andere moment enthousiast en bevlogen meedoen en allerlei originele oplossingen bedenken voor het verloop van het verhaal.

Toen mijn kinderen het huis uit gingen werd het tijd voor andere dingen. De inspiratie was op. Dus ik stopte in 2010 ( even) met mijn poppentheater Rozemarijn. Ondertussen was ik naast het poppentheater gaan werken in de peuteropvang en hield, en houdt me nog steeds,  bezig met Voor en Vroegschoolse Educatie als  pedagogisch coach en trainer. 

Echter.. het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Er sluimerde al jaren de wens om voorstellingen voor volwassenen te maken. Ik begon toch weer met het maken van een pop. Al dromend ontstonden er nu woordeloze voorstellingen met beelden waarbij ik een bepaalde sfeer voor ogen had. Een sfeer die door iedereen op eigen wijze geïnterpreteerd kan worden en versterkt wordt door muziek.   

Het spelen met poppen en het uitdrukking geven aan mijn gevoelens via poppenspel heeft mij altijd  in mijn hart geraakt. Het magische gevoel van de droomwereld heb ik nodig voor het voeden van mijn ziel.  En dus ben ik toch weer ( kleinschalig)  begonnen!

Toen mijn vader alzheimer kreeg en later ook mijn moeder in een verpleeghuis werd verzorgd, heb ik  een voorstelling voor ouderen gemaakt. Poppenspel is dan een toegankelijke vorm om herinneringen op te halen en contact te maken.

En het blijft inspirerend om  voorstellingen te geven voor  groepen peuters en kleuters.  Het spelen voor jonge kinderen die meestal voor het eerst in aanraking komen met theater en waarbij de verwondering op hun gezichtjes te zien is, geeft mij altijd weer een enorme voldoening.