Afgelopen week speelde ik de voorstelling Vroeger is Nu voor bewoners van een verpleeghuis in Heerenveen. Toen ik de spullen uitpakte zaten de mensen rustig een bakje koffie te drinken en toe te kijken wat ik allemaal deed. Er werd niet veel gepraat. Er heerste een rustige sfeer. Mijn man was ook mee en speelde op de accordeon.  Er begon iemand mee te zingen met de liedjes die gespeeld werden. Toen de voorstelling begon en het kleine poppetje riep "Opa?" antwoorde een oude man "ja?"  Gaandeweg leek het alsof de mensen steeds meer betrokken raakten bij wat er gebeurde. Vooral toen de oude knikkers even in de handen werden genomen zag ik mensen glimlachen en sommigen vertelden dat ze de bonken zo mooi vonden. Een aantal vrouwen verdiepten zich al snel in het poëziealbum en vertelden dat ze dat zelf ook nog hadden. De poppen kwamen even bij ze langs en sommigen wilden hen graag een handje geven of het mooie jurkje bewonderen. "Het lijkt op mijn trouwjurk" zei een vrouw. Fijne herinneringen aan leuke dingen uit de kindertijd en die even samen delen. Of, als de herinneringen vervlogen zijn, genieten van het moment van contact. Ouder worden met alle lichamelijke en geestelijke ongemakken is niet eenvoudig. Het lijkt alsof mensen steeds meer naar binnen keren.  Wat zou daar binnen te zien zijn? Is het wijsheid, zoals we graag denken? Of is het leegte zoals we soms vrezen? Ik denk graag dat het wijsheid is, dat mensen op deze leeftijd zich met zichzelf verzoend hebben en het leven nemen zoals het is. "Het is zoals het is" zei mijn vader aan het einde van zijn leven.  Deze wijsheid gaat gepaard met stilte en leert mij om diep bij mezelf naar binnen te kijken wat het meest waardevol is in mijn leven.

Klik hier om een tekst te typen.